ՕՆՈՐԵ ԴԸ ԲԱԼԶԱԿ

Ամեն ինչ շարժում է: Միտքը շարժում է: Բնությունը հաստատված է շարժման վրա: Մահը շարժում է, որի նպատակները մեզ քիչ են հայտնի: Եթե աստված հավիտենական է, ապա հավատացեք, որ նա մշտական շարժման մեջ է: Թերևս աստված է շարժումը: Ահա թե ինչու շարժումն անբացատրելի է, ինչպես նա, խոր, անհուն, անըմբռնելի, անմատչելի է, ինչպես նա, ով երբևէ շոշափել, ըմբռնել, չափել է շարժումը: Մենք զգում ենք շարժման հետևանքները, բայց չենք տեսնում այն: Մենք կարող ենք նույնիսկ ժխտել այն, ինչպես ժխտում ենք աստծուն: Որտե՞ղ է նա և որտե՞ղ չէ: Որտեղի՞ց է նա գալիս: Որտե՞ղ է նրա սկիզբը և որտեղ է վախճանը: Նա մեր շրջապատում է, մեզ ճնշում է և խույս է տալիս մեզնից: Նա ակնհայտ է, ինչպես փաստը, մթին է, ինչպես վերացականությունը, հետևանք է և պատճառ է միաժամանակ: Նրան, ինչպես և մեզ, հարկավոր է տարածությունը, իսկ ի՞նչ է տարածությունը: Դա մեզ հասկանալի է դառնում միայն շարժման մեջ, առանց շարժման նա ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ անիմաստ բառ: Անլուծելի հարց` նման դատարկության, նման արարչագործության, նման անհունության` շարժումը շփոթեցնում է մարդկային միտքը, և եթե մարդուն թույլատրված է ըմբռնել ամեն ինչ, ապա նա երբեք չի ըմբռնի շարժումը: