… Երբ Սերգեյը շատ վատացավ, ընկերները նրան Փարիզ տարան… Հույս ունեին, թե այնտեղի բժիշկներն ավելի լավն են: Բայց ոչ մի բժիշկ արդեն չէր կարող օգնել նրան:
Սկզբում զրկվեց խոսելու ունակությունից: Հետո սկսեց հանգել հիշողությունը…
Տեսության եկած երիտասարդ ռեժիսոր ընկերոջը չճանաչեց: Իսկ գուցե ճանաչեց, բայց բոլոր խոսքերը մոռացվել էին: Երևի ճանաչեց: Որովհետև բռնեց հայրենակցի ձեռքը ու ամբողջ չորս ժամ պահում էր այն նույն բռնելաձևով:
Ընկերը նրան մեկնեց հասած նուռը… Մաեստրոյի հանգող աչքերը կայծկլտացին ուրախությունից: Նա անլսելի ինչ-որ բան խնդրեց: Հայրենակիցը հասկացավ… Նուռը կախեց գլխավերևում, և այդ պահից սկսած Սերգեյը աչքը չէր կտրում նռից…
Գարրի Կունցև
Hovikcharkhchyan's Blog 
Թողնել մեկնաբանություն