ՊԱՈՒԼ ՏԻԼԻԽ

Մարդը պատասխան չէ: Մարդը հարց է: Մարդն իսկապես դառնում է մարդ միայն որոշումներ կայացնելու ժամանակ: Մարդու կեցությունը ոչ միայն տրվում է նրան, այլև պահանջում է նրանից: Եվ նա պատասխանատու է դրա համար: Բառացի իմաստով նա պարտավոր է պատասխանել, երբ նրանից հարցնում են, թե ինչ է արել իր հետ: Նա, ով հարցնում է, նրա դատավորն է, և դա ոչ այլ ոք է, քան հենց ինքը: Այս իրավիճակը տագնապ է հարուցում նրա մոտ, ինչը հարաբերական առումով մեղքի տագնապն է, իսկ բացարձակ տագնապը ինքնաժխտումն է կամ ինքնադատապարտումը: Մարդու ինքնահաստատման ուժը չափվում է նրանով, թե որքան անէություն նա կարող է ամփոփել իր ներսում: