Եվ մի՞թե սա է uերը
Այն, որ չունի վերջ:
Ապրել սկզբից, ասել է թե բաժանվել:
Առաջին հանդիպում. լույսեր, շուրթեր,
սիրտն զգում է կույր լինելու թախիծն այն,
որ տևում է մեկ օր միայն:
Սերը սեփական վերջի դարձն է հրաշալի,
Ասել է թե ձգել կախարդական արարումն այն պահի,
երբ մեկը դառնում է երկու՝
ընդդեմ կյանքի դատապարտմանն առաջին:
… Կատարյալ համբույր մի, որ հեռու է վանում ժամանակը,
Նետում է հեռու, անեզր դարձնում աշխարհն այն փոքր,
որտեղ դեռ կարող են համբուրվել երկուսով:
Ո՛չ գալստի, ո՛չ գտածի մեջ է սիրո վերջը,
այլ՝ բաժանմանը դիմակայելու,
որտեղ երկուսն այն դողացող ու մերկ՝ իրենց զգում են ամենաբարձրում:
Իսկ բաժանումն այն պահը չէ,
երբ ձեռքերն ու ձայները հեռանում են՝ հրաժեշտին հատուկ ժեստերով:
Բաժանվում են դրանից առաջ կամ դրանից հետո,
Երբ միմյանց ձեռք են սեղմում, երբ գրկում են միմյանց,
եթե ոչ երբեք բաժանվելու համար,
ապա որովհետև հոգին կուրորեն զգում է,
որ միասին լինելու միակ հնարավոր եղանակը՝
Պարզ, բայց երկար հրաժեշտ տալն է,
իսկ ամենահաստատը՝ հրաժեշտը:
Թարգմանությունը՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի
Hovikcharkhchyan's Blog 