Ուղղակի ներկա
Ո՛չ հուշեր, ո՛չ գուշակություն,
Միայն հիմա՝ երգելով,
Ո՛չ լռություն, ո՛չ բառ,
Քո ձայնը՝ միայն ու միայն հետս խոսելիս:
Ո՛չ ձեռքեր, ո՛չ շուրթեր,
Միայն երկու մարմին՝
Բաժանված հեռու հեռվում:
Ո՛չ լույս, ո՛չ մշուշ,
Ո՛չ աչքեր, ո՛չ հայացք,
Ցոլանք՝ հոգու ցոլանք:
Եվ վերջապես
Ո՛չ վայելք, ո՛չ ցավ,
Ո՛չ երկինք, ո՛չ երկիր,
Ո՛չ վերև, ո՛չ ներքև,
Ո՛չ կյանք, ո՛չ մահ, ոչինչ,
Միայն սեր, միայն սիրելով:
Թարգմանությունը ` Ռուզաննա Պետրոսյանի
Ջուրն ընդունում է այն տարողության ձևը, որում գտնվում է, լինի դա բաժակ, սկահակ, թե գետի հունը: Ճիշտ այդպես էլ ձեր ինքնագիտակցությունը կգործի` կախված այն բանից, ե դուք ձեր ամենօրյա մտորումներում ինչպիսի ձևերի մեջ կդնեք նրան: Ձեր կյանքի որակը պայմանավորված է ձեր մտքերի որակով: Կյանքում դարձեք ալքիմիկոս և սովորեք ցանկացած իրավիճակ վերածել բարենպաստ դիպվածի:
Մարդկանց մեծամասնությունը չի փորձում դուրս գալ իր հնարավորությունների սահմաններից այն կողմ: Ողջ կյանքի ընթացքում նրանք այդպես էլ չեն փորձում իմանալ, թե իրենք ինչի են ընդունակ և ինչի` ոչ: Նրանք չգիտեն` ինչն է իրենց ուժերից վեր: Բավական է մարդն արտասանի «ոչ» բառը, և նրա ամբողր ինքնասիրությունն ուղղորդվում է այն նպատակին, որպեսզի կառչած մնա այդ «ոչ»-ից…
Ի՞նչ բան է դա`հափշտակվել սեփական անձով: Եսասիրությու՞ն: Ոչ, ոչ դա ինքդ քեզ իրագործելու երջանկությունն է: Իսկ մարդը, ով իրագործում է իրեն և ապրում է այդ իմաստով ինքն իր համար, ոչ քիչ օգուտ կարող է տալ: Հենց դա է պահանջկոտությունը սեփական անձի նկատմամբ: Ոչ թե ուրիշների (դա մենք կարողանում ենք), այլ առաջին հերթին ինքդ քո նկատմամբ:
Hovikcharkhchyan's Blog 