Մարդու կյանքում մեծ դեր են խաղում և նրան բաժին ընկած խելքի պաշարը, և բնավորությունը, և աշխատասիրությունը, և քաջությունը, բայց այդ բոլորը կարող են հայտնվել աղբանոցում, եթե չլինի ևս մի գործոն, որի մասին ոչ ոք չի ցանկանում բարձրաձայն ասել. սովորական, բութ հաջողակությունը:
Այն, ինչը մենք անվանում ենք հաջողություն, ներքին «ես»-ի արտաքին դրսևորումն է: Մենք ինքներս ենք այն բանի պատճառը, ինչը կատարվում է մեզ հետ:
Հետաքրքրական է, թե կանայք որքան հեռու են իրական կյանքից: Նրանք ապրում են մի աշխարհում, որը հենց իրենք են արարել, և այդ աշխարհի նման երբեք ոչինչ չի եղել ու չէր կարող լինել: Այն չափից ավելի հրաշալի է, ու եթե կանայք դա ստեղծեին իրապես, ապա այն կխորտակվեր մինչև արևի մայր մտնելը:
Նրանք` կանայք, կանգնած են մի կողմի վրա ու պիտի կանգնեն մի կողմի վրա: Մենք պիտի օգնենք նրանց իրենց հրաշալի աշխարհում, որպեսզի մեր աշխարհը չդառնա ավելի վատը:
«Խավարի սիրտը» գրքից
Նա այևս չէր ցանկանում լինել ամենամեծը, ամենաիմաստունը կամ ամենաուժեղը: Այդ ամենը մնացել էին ետևում: Նա հիմա ուզում էր, որ իրեն սիրեին այնպիսին, ինչպիսին կար. լավն էր, թե վատը, խելացի էր, թե հիմար, գեղեցիկ էր, թե ոչ այնքան, իր բոլոր թերություններով հանդերձ ու գուցե թե հենց դրանց համար…
Աշխարհում հազարավոր ուրախություններ կան, բայց ըստ էության դրանք բոլորը մեկ մի հատիկ ուրախություն են` սիրելու ուրախությունը: Սիրել և ուրախանալ` դրանք միևնույն բանն են:
«Անվերջանալի գիրք»
Hovikcharkhchyan's Blog 