Կա մի այսպիսի շնչավոր՝ կոյաբզեզ է կոչվում: Երբեմն նրան նաև աղբաբզեզ են անվանում: Սնվում է գերազանցապես կենդանիների արտաթորանքով և գարշահոտ է արձակում: Եթե այդ բզեզին բաց թողնեք հրաշալի մարգագետնում, որտեղ ծաղկունք է ու գեղեցկություն, նա կփնտրտի, կքչփորի ու անպայման կգտնի աղտեղության որևէ փշրանք, իր քիմքին հաճո կղկղանքի մի հետք, որ հագուրդ տա մարմնի և էության պահանջներին: Դա է նրա բնույթը: Այդպես է նա գոյություն պահպանում:
Եվ քանի որ աշխարհը կատարյալ չէ, կոյաբզեզները երբեք քաղցած չեն մնում: Ու քանի որ փոքր են չափերով և նեղ է տեսադաշտը, աշխարհը նրանց համար դրախտային է սոսկ իր ստորին շերտերի մեջ, իսկ միակ վայելքը համառ ու համբերատար սպասումն է այն պահի, երբ որևէ մեկն իրենց առաջ կնետի զազիր կերակուրը և այդ վայրկյանը կդառնա նրանց ինքնակայացման հավաստիքը:
Հովիկ Չարխչյան
Hovikcharkhchyan's Blog 
Թողնել մեկնաբանություն