Դու, հայ ժողովուրդ, մեծ, ամուր ժողովուրդ: Ինչեր տեսար… Աշխարհք ամեն վրադ թափվեցին, մարդ չմնաց, որ չխոցեր քեզ, ատամ չմնաց, որ չկծեր քեզ, և գարշապար, որ չկոխեր քեզ… Բայց դու մնացիր մեծ ու անսասան: Աշխարհ լիներ քո տեղը՝ կփլվեր, օվկիան լիներ՝ կցամաքեր, երկինք լիներ՝ կմարեր իր արևներով ու աստղերով…
Հայ ժողովուրդ՝ տանջանքի հսկա:
Եվրոպան միշտ այդ է եղել՝ ողջ ու մեռել ուտող բորենի, բայց մենք չենք ճանաչել, մեր սրտի միջոցով ենք նայել այդ ոհմակների վրա: Այժմ խնդիրը պարզ է…
Մի՞թե գայթակղիչ չէ հայացք նետել մարդկային սրտի ամենածածուկ գալարներին: Մի՞թե գայթակղիչ չէ թափանցել ուրիշի կյանք և այն զննել առանց գունազարդման, իր ողջ չքողարկված մերկության մեջ: Ինչ պատկերներ ասես, որ չես տեսնի…
Ծածկամտության երկու տեսակ գոյություն ունի՝ անուղղակի և ուղղակի ծածկամտություն: Ուղղակի ծածկամտությունը հիմարների ծածկամտությունն է, ինչը հանգեցնում է լռության, ժխտման, խոժոռված տեսքի, փակված դռների, իսկ ըստ էության՝ լիակատար անօգնականության: Անուղղակի ծածկամտությունը չի վախենում փաստերի բացահայտ հաստատումից…
Hovikcharkhchyan's Blog 