Չկա այնպիսի դիրք, խրամատ, ճակատային գիծ, որ գտնվի մեզնից ապահով հեռավորության վրա: Վտանգն աշխարհագրություն չունի, ինչպես որ քարտեզագրված չէ մեր սերն այս հողի հանդեպ: Եվ դրա համար առաջնագիծն այսօր անցնում է նաև Երևանի փողոցներով, մեր տան բակով, մեր բոլորիս սրտերի միջով: Եվ դրա համար զինվոր լինելն այլևս մասնագիտություն չէ, այլ քաղաքացիություն:
Ես այդ զինվորներին տեսնում եմ ամենուր: Ես տեսա այդ զինվոր տղաներին ու աղջիկներին, երբ Մաշտոցի պուրակում օգնություն էին հավաքում բանակի համար: Ես տեսա զինվոր բժիշկներին, երբ վիրահատարան էին մտնում՝ կյանքեր փրկելու: Ես տեսա զինվոր հողագործների, որ վաղվա հացն են աճեցնում երկրի համար: Տեսա զինվոր լրագրողների, որ ճշմարտությունն են դուրս բերում կեղծիքի միջից: Բազում- բազում զինվորների տեսա՝ ամեն մեկն՝ իր զենքի հետ, ամեն մեկն՝ իր դիտակետում: Ու մեր բանակը տասնապատկվեց, ու մեր զենքերը դարձան ահեղ, ու մեր կամքը՝ հաղթանակի դատապարտված… Ու մեր Հայրենիքը՝ Երկիր Զորաց:
Հովիկ Չարխչյան 
Hovikcharkhchyan's Blog 