«Հին Երևան» նախագիծն այլ բան չէ, քան թատերական դեկորացիա, արհեստածին կահավորանք, տեսողական խաբկանք, որն ընդհանուր ոչինչ ունենալ չի կարող իրական պատկերի հետ: Քաղաքի պատմական շերտը չեն հորինում և ոչ էլ թքում-կպցնում են: Այն կամ կա, կամ չկա: Եղել է հին Երևանը, եղել է անկրկնելի ու ինքնատիպ: Հիմա այն ջնջված է: Եվ այդ բացակայությունը քողարկելու մտադրությամբ ավերակների բեկորներից դիմանկար ստեղծելու փորձերը, մեղմ ասած, այնքան էլ բարոյական ու ազնիվ չեն: Օրինակ, երբ ասում ենք «գիրք», նկատի ունենք ոչ թե շապիկը, այլ բովանդակությունը: Հիմա նույնը բանն է «Հին Երևան» նախագիծը: Դա շապիկ է առանց բովանդակության: Դա բարբարոսության պարտակում է գույնզգույն փաթեթավորման մեջ: Պատմությունը պետք է պահպանել այն միջավայրում, որտեղ նա ստեղծվել է: Սա անվիճարկելի պրակտիկա է, որ գործում է աշխարհի բոլոր անկյուններում: Հնագետներն ու մշակութաբանները կհաստատեն խոսքերս, որ պատմական հուշարձանի նույնիսկ մի քարը չի կարելի տեղափոխել իր նախնական վայրից, էլ ուր մնաց, թե ամբողջական շինություններ:
Ինչ վերաբերում է հնի ու նորի հակադրմանը, ապա սա ևս ախտածին մտայնություն է: Չի կարող մեկի գոյությունը պայմանավորված լինել մյուսի վախճանով: Ինչպես որ նույն ընտանիքում հաշտ ու համերաշխ ապրում են ծերունին ու երեխան, այնպես էլ քաղաքում լիակատար ներդաշնակությամբ կարող են կողք-կողքի գոյատևել պատմականն ու արդին»:
Աղբյուր` Panorama.am
Hovikcharkhchyan's Blog 