ՌՈԲԵՐՏ ՓԵՆ ՈՒՈՐԵՆ

Եթե մարդն իմանար, թե ինչպես է պետք ապրել, նա երբեք չէր մեռնի:
Դուք երբեք չեք կարող խուսափել նրանից, ինչից աշխարհում ամենաշատը կցանկանայիք խուսափել: Մարդը հեռանում է տնից՝ ինչ որ բան նրան այն կողմ է հրում: Բայց գիշերը նա պառկում է ուրիշի մահճակալին, և ուրիշի քամին աղմկում է նրա վերևում՝ ծառերի մեջ: Նա թափառում է օտար փողոցներում, և նրա հայացքի առջևով անցնում են դեմքեր, բայց նա չգիտի այդ դեմքերի անունը: Ձայները, որոնք նա լսում է, այն ձայները չեն, որ հնչել են նրա ականջներում այն պահից ի վեր, ինչ հեռացել է տնից: Սրանք բարձր ձայներ են: Այնքան բարձր, որ խլացնում են հարազատ ձայները: Բայց ահա վրա է հասնում լռության րոպեն, և նա կրկին լսում է նախկին ձայները, այն ձայները, որոնք նա վերցրեց իր հետ, երբ հեռանում էր տնից: Եվ նա արդեն հասկանում է, թե ինչ են նրանք ասում: Նրանք ասում են. «Վերադարձիր»: Նրանք ասում են. «Վերադարձիր, տղա»: Եվ նա վերադառնում է:
…Կյանքը կրակ է, որ վազում է խծուծի վրայով (կամ վառոդի տակառի դյուրավառ քուղի վրայով, որին մենք Աստվա՞ծ ենք կոչում), և քուղը դա այն է, ինչը մենք չգիտենք, մեր Անգիտությունը, իսկ մոխրի հետքը, որ մնում է քուղից, եթե այն չի ցրում քամին, դա Պատմությունն է, մարդկային Իմացությունը: Սակայն այն մեռած է: Ու երբ կրակը կհասնի քուղի ծայրին, մարդկային իմացությունը կհավասարվի աստվածային իմացության հետ, և կրակը, որ կյանքն է, կմարի: Կամ եթե քուղը տանի դեպի վառոդի տակառը, այն կբռնկվի հրեշավոր բոցերով և ցիրուցան կանի նույնիսկ իր մոխրե հետքը…