ԱՅԴ ՀԻՄԱՐ ԲՋԻՋՆԵՐԸ
Է՜յ, Մանոլո, Պակո, Մարիա Լուիսա, կամ ինչ էլ լինի անունդ: Կներես, որ այդ բանը քեզ այստեղ եմ ասում, գրավոր կերպով, քիչ թե շատ հրապարակավ, բայց այդպես ես ինձ ազատում եմ այդ բանը հաջորդ օրը երեսիդ ասելու անհրաժեշտությունից, երբ հանդիպելու լինենք օդանավակայանում կամ սրճարանում: Այդպես ես խուսափում եմ հեռախոսը վերցնելուց և, ում ուզում է լինի, բղավելով ասելուց, որ ես եմ ու քեզ զանգում եմ, որ ասեմ, որ հիմա կողքիս մի ապուշ կա, որը կյանքն է պատմում ու չի թողնում, որ հանգիստ ապրեմ: Այդպես խույս եմ տալիս տհաճ միջադեպերից: Իսկ հաջորդ անգամ, երբ քո աներես դատարկախոսության կեսին պատահաբար իմ կողմը շրջվես և տեսնես, որ քեզ եմ նայում, կիմանաս, թե մտքումս ինչ կա, թե ինչ եմ մտածում քո և քո էդ գրողի տարած չաչանակ հեռախոսի մասին: Որ շատ հնարավոր է, որ բացի ինձնից շուրջն այլ մարդիկ էլ լինեն, որ նույն բանը մտածեն. պարզապես բանն այն է, որ այդ մարդիկ չեն կարող ամեն շաբաթ ուզածին պես իրենց բողոքն արտահայտել այս կարգի որևէ ամսագրի էջերում, իսկ ես այդ բախտ ունեմ: Այնպես որ, այս ցուլը նրանց եմ պատիվ անում:Մինչև կոկորդս կուշտ եմ քեզ ու քո հեռախոսին հանդիպելուց: Երդվում եմ, ախպերս: Կամ քույրիկս: Անցյալ օրը տեսա քեզ փողոցում և սկզբում մտածեցի, որ ծալդ պակաս է. դե պատկերացրու, մեկը քայլում է մեն-մենակ բարձրաձայն խոսելով ու մի ձեռքը կատաղի վեր ու վար թափահարելով: Սա վագրերի վրա գնալու հավես ունի, — մտածեցի, մինչև որ տեսա ականջիդ սեղմած բջջայինդ և կողքովդ անցնելիս մինչև ուղնուծուծն իմացա, որ ՊՎԿ-ի մասերն այս շաբաթ տեղ չեն հասել, ինչպես որ սպասում էիր, և Սիուդադ Ռեալի կառավարիչն անցակալիի մեկն է: Անկեղծ ասած ՊՎԿ-ն ու Սիուդադ Ռեալի կառավարիչն իմ տանձին էլ չեն, բայց դու կարողացար իմ անձնական մտահոգություններին քոնն էլ ավելացնել: Սա էլ թող համերաշխության հաշվին գնա, — ասացի ինքս ինձ, — ոչ մի մարդ էլ միայնակ կղզի չէ: Եվ շարունակեցի ճանապարհս:
Կես ժամից մի սրճարանում նորից հանդիպեցի քեզ: Նույնը չէիր դու, բայց երդվում եմ, որ նույն հիմար դեմքն ունեիր բջջայինիդ մեջ բղավելիս: Մի հրաշալի գիրք էի գնել, մի հին գիրք, որ հեռավոր ափերի ու առաջվա ծովագնացների մասին էր պատմում, և ես մտադիր էի մի քանի էջ կարդալ և այդ կախարդական աշխարհը խորասուզվել: Բայց դու այնտեղ էիր, հարևան սեղանի մոտ, որպեսզի ինձ տեղյակ պահես, որ Մադրիդում ես, մի սրճարանում, — մի բան, որ ես գերազանց գիտեի, որովհետև տեսնում էի քեզ, — և որ Սարագոսա չես վերադառնալու մինչև երեքշաբթի գիշերը: Ինչու՞ գիշերը և ոչ առավոտյան, — ասացի ինքս ինձ՝ անօգուտ հարցական հայացք գցելով լուցկի վաճառող Ալֆոնսոյին, որն ուսերը թոթվեց, կարծես ասելով՝ նայում են, թող նայեն: Գուցե ծանրակշիռ և գաղտնի պատճառներ ունի, — մի պահ հարցի մասին մտորելով՝ եզրակացրի ես, — սիրուհի, վատնած գումար, պատգամավորական աթոռ Պառլամենտում: Ի վերջո պարզեցիր ինկոգնիտոն, չգիտեմ, թե ում ասելով, որ Օրդոնյեսը կեսօրին է Լա Կորունյա գալու, և դա ինձ բավականին հանգստացրեց: Ամեն ինչ պարզ էր, եթե խոսքն Օրդոնյեսի մասին էր: Եվ ես որոշեցի փոխել սեղանս:
Հաջորդ օրն օդանավակայանում էիր: Ես դա գիտեմ, որովհետև ինքս օդանավ բարձրացողների հերթի վերջում էի, երբ որդուդ ասում էիր, որ էլեկտրասղոցը փչացել է: Ես չգիտեմ, թե քո որդին ինչ գրող ու ցավի համար էր այդ տարիքում ուզում էլեկտրասղոցից օգտվել, բայց ես մի քանի րոպեում էլեկտրասղոցից օգտվելու և նրա քսայուղի մասին մանրամասն տեղեկություններ ստացա քեզնից: Եվ այդ անիծյալ էլեկտրասղոցի, նոճիների և արիզոնաների մասնագետ դարձա: Երկու օրից վերադառնում էի գնացքով, և դու էլի այնտեղ էիր, իհարկե, մի երկու նստատեղ այն կողմ: Ես քեզ բջջայինիդ երաժշտական ծնգծնգոցից ճանաչեցի՝ «Բոնանզա»-յից էր: Տասնհինգ անգամ հնչեց, և երդվում եմ, որ երբեք այդքան չէի ատել Քարտրայթների ընտանիքին: Դեպքի բերումով զգեստափոխվել էիր, հագնվել հասուն, գործունյա և ագրեսիվ պետական չինովնիկի նման, բայց ես քեզ ճանաչեցի, երբ դու ամբողջ վագոնով մեկ տեղեկություններ էիր տալիս քո աշխատանքային կյանքի զանազան մանրամասների մասին: Շատ էիր գոռգոռում, ինչ ճիշտն է՝ ճիշտը, գուցե մյուս ձայները և տիրուրի՜-տիրուրի՜ զանգերը խլացնելու համար, — երբեմն էլ քառապատիկ, ա՛յ սրիկա, — որոնք պայքարի մեջ էին մտնում քոնի հետ վագոնի ամբողջ երկայնքով ու լայնքով մեկ: Ես փորձում էի խմբագրումներ անել իմ վեպի նախնական օրինակում և չէի կարողանում կենտրոնանալ: Մեկ՝ կիրակի օրվա ֆուտբոլային խաղից էիր խոսում, մեկ՝ ընտանիքին ողջույններ հաղորդում, մեկ էլ, թե ի՜նչ վատ են գնում Օլիվարեսի գործերը Նյու-Յորքում: Ես ինձ շրջափակված էի զգում՝ ինչպես չեչենը Գրոզնիում: Ահավոր էր: Եվ գուցե դա էր պատճառը, որ երբ վեր կացա տեղիցս և գնացի վագոնի միջանցք, միացրի բջջայինս, որը միշտ անջատած եմ պահում, և զանգեցի՝ աշխատելով ցածր խոսել և, ձեռքով հեռախոսս փակելով, է՛լ ավելի խլացնել ձայնս, վագոնի ուղեկցուրդուհին տարօրինակ հայացքով, կասկածամտորեն ինձ նայեց: Եթե այսպես է խոսում, — երևի մտածում էր նա, — այսքան քողարկված ու ծածուկ, ուրեմն թաքցնելու բան ունի էս շան որդին:
Պիտակներ՝ հեռախոս, Արտուրո Պերես-Ռևերտե
Hovikcharkhchyan's Blog 