ՀՆՉՅՈՒՆՆԵՐԸ
Ես նվագում եմ հիշողության հնչյունի վրա: Այդ աննկատ գործիքը հար միանման է հնչում: Նրա հնչյունը մեկ երկար է, մեկ կարճ, մեկ դանդաղկոտ, մեկ փութկոտ: Նա համաչափ է շնչում, և մեկ էլ անակնկալ ցատկով ինքն իրենից առաջ է անցնում: Նա տրտում է և զվարթ: Միայն տարօրինակ է, որ երբ նա տրտում է հնչում, ստիպում է ինձ ծիծաղել, իսկ երբ ուրախ է ու անդադար, ես ուզում եմ արտասվել: Հնարավո՞ր էր արդյոք երբևէ նման հնչողություն: Նվագե՞լ է որևէ մեկն արդյոք այդպիսի կախարդական գործիքով: Եվ հազիվ թե ձեռքդ վերցնես այդ գործիքը. նույնիսկ ամենանուրբ և ամենաթրթռուն ձեռքերը չափազանց կոպիտ են նրա համար: Նա անասելի նուրբ և քնքուշ լարեր ունի: Մազերը դրանց հետ համեմատած` սանձեր են: Կա մի տղա, ով կարողանում է նվագել, և ես, երբ լրտեսելու ժամանակ է լինում, լսում եմ նրան: Նա գիշեր ու զօր նվագում է՝ չմտածելով հաց ու ջրի մասին, օրնիբուն: Առավոտից գիշեր և գիշերից մինչև լույս: Ժամանակը պետք է նրան միայն այն բանի համար, որ կողքանց թռչի, հանց հնչյուն: Ճիշտ այնպես, ինչպես ես եմ լսում նրան` նվագողին, այնպես էլ լսում է և ինքը` նվագողը, անընդհատ իր սիրելիին, իր գործիքի նվագը: Դեռևս ոչ ոք և ոչ մեկին այդպես հավատարիմ և թրթռուն չի դարանել: Ինչ քաղցր է դարանողին դարանակալելը, սիրահարին տեսնելը, լքյալին զգալը քո կողքին: Տղան` արվեստագետն է, հիշողությունը` նրա գործիքը, գիշերը` նրա տարածությունը, երազանքը` նրա ժամանակը: Հնչյունները, որոնք նա կյանքի է կոչում, իր փութաջան ծառաներն են, որոնք պատմում են նրա մասին աշխարհի ծարավի ականջներին: Ես գեթ միայն ականջ եմ, անասելի հուզախռով ականջ:
Hovikcharkhchyan's Blog 