Կարծեմ 1987 թվականն էր: Ուսանող էինք, մեզ ծանոթ էին ոչ միայն գրական, այլև թատերական բոլոր նորությունները: Եվ ահա տեղեկացանք, որ Երևան են ժամանել մոսկովյան արտիստները և Սունդուկյանի անվան թատրոնում պիտի ներկայացվի Մարկ Զախարովի բեմադրած «Խղճի դիկտատուրա» պիեսը: Այն օրերին մեծ աղմուկ կար այդ բեմադրության շուրջ: Եվ բացի այդ հնարավորություն էր բեմի վրա տեսնելու Յանկովսկուն, Լիոնովին, Աբդուլովին, ուրիշ շատ նշանավոր դերասանների: Հավաքվեցինք մի մեծ խմբով ու գնացինք:
Այն, ինչ տեսանք թատրոնի մուտքի մոտ, վեր էր մեր պատկերացրածից: Հավաքվել էր հսկա մի բազմություն, մեծամասնությունը տոմս չուներ, սակայն ուներ ամեն գնով ներս մտնելու վճռականություն: Եվ երբ ներկայացման սկզբին հաշված րոպեներ էին մնացել, կատարվեց անսպասելին: Բազմությունը ալիք տվեց, տարուբերվեց, մարդիկ հրմշտեցին իրար, և հանկարծ թատրոնի հսկա ապակիները նրանց ճնշման տակ փշրվեցին ու թափվեցին ներքև: Ամբոխը հեղեղի պես լցվեց դահլիճ, շատերը նստեցին գետնին, մյուսները կանգնեցին պատերի տակ ու աստիճաններին: Եվ ներկայացումը սկսվեց…
Ես պիեսի ու դերասանների խաղի մասին չեմ գրի: Այդ օրվա հիշողություներում փշրվող ապակիների ձայն կա, որ խլացնում է ամեն ինչ: Եվ ինձ այն ժամանակ թվաց, թե փշրվում էր ավելի մեծ մի բան և այդ պահից ի վեր ամեն ինչ պիտի լիներ այլ կերպ…
Hovikcharkhchyan's Blog 