ՖՐԱՆՍՈՒԱ ՄՈՐԻԱԿ

 Որքան տարօրինակ է, որ կյանքի սկզբում, երբ մարդուն բաժին է ընկնում մի փոքր երջանկություն, ներքին ձայնը չի զգուշացնում, չի ասում նրան. «Թեկուզ հարյուր տարի ապրես, այլևս երբեք չես տեսնելու այլ խնդություն, քան այս մի քանի ժամերն են»: Ուրեմն վայելեք այն, երջանկության բաժակն ըմպեք մինչև հատակը, ձեզ այլևս երբեք բաժին չի հասնի: Քո ճանապարհին հանդիպել է երջանկության աղբյուրը, հիշիր` սա առաջին ու վերջինն է: Հագեցրու ծարավդ մեկընդմիշտ, դու այլևս երբեք չես խմելու…

ՖՐԱՆՍՈՒԱ ՄՈՐԻԱԿ

Միայնակ մարդը չի կարող մշտապես պահպանել հավատն իր նկատմամբ: Մեզ անհրաժեշտ է, որպեսի մեր կողքին լինի մեր ուժի վկան` ինչ-որ մեկը, ով պահում է ստացած հարվածների հաշիվը, նշում է հաջողությունները, անհաջողությունները և մեզ դափնիներով է զարդարում հաղթության օրը,- ինչպես մի ժամանակ դպրոցում` պարգևատրման օրը, երբ ստանալով գովասանագիրը և գրքերի տրցակը, ես ծնողների բազմության մեջ փնտրում էի մորս, և փողային նվագախմբի հնչյունների տակ, որը քայլերգ էր հնչեցնում, նա մտավի իմ գլխին էր դնում ոսկե դափնեպսակը…

«Իժերի կծիկը» գրքից