ԲԵԼԼԱ ՔԵԲՈՒՐԻԱ

ԵԹԵ ԺՊՏՈՒՄ ԵՄ

Հավիտենական քո լռությանն եմ ես դատապարտված,
Եվ տարօրինակ զգացմունքներ են փոթորկում հոգիս…
Ախ, հոգնությունից ձեռքս ընկնում է ճյուղի պես ջարդված,
Ու թե ժպտում եմ, ես ինձ եմ ժպտում, ուրիշ ոչ ոքի։

Ինչ–որ ոգիներ խրախճանում են ասես ապառքով…
Չարությունն անափ, ոխը սանձակոծ և նախանձն անհուն
Մրցման են ելել բամբասանքների երկանիվ կառքով,
Եվ սլանում են իմ արահետով կենաց ու մահու։

Հոգիս ուզում է մարմինս լքել- ելք է որոնում,
Եվ տրոփում է իմ հոգնած սրտում անբառ մի աղոթք…
Այս ի՜նչ միամիտ, այս ի՜նչ մանկական երգեր ենք ձոնում
Այս գորշությանը, ամայությանն այս խորթ ու անհաղորդ։

Ի՜նչ ծանր է հողը, ի՜նչ ծանր է, Աստված, վերմակը նրա,
Շտկիր թևերս, այս կապանքներից ազատիր հոգիս,
Եվ ցավի միջից քաղցր ժպտալու զորությունը տուր,
Իմ ցավի միջից քեզ եմ ժպտալու, ուրիշ ոչ ոքի։

Թարգմ.՝ Գ. Դավթյան

ՄՀԵՐ ՄԿՐՏՉՅԱՆ

Ես միշտ զարմանում եմ, թե այդ ինչ ուժ է, որ այստեղից գնում ու ջուր է առաջանում մարդու աչքերում: Այ քեզ բան: Ես երբեք չեմ ցանկացել դերասան դառնալ: Բայց տոտիկ-տոտիկ անելով իմ սուրբ ժամը եկավ, բերեց թատրոն, և ես չհասցրեցի մանկություն ունենալ: Թատրոնն աղոթելու տեղ է, թատրոնն Աստծո հետ խոսելու ձև է… Յուրաքանչյուր դերիս մեջ մխրճվում էի, ապրում, և ապրածս դեմքիս վրա ի ցույց դնում…
Ինձ հետ ապշելու բաներ են կատարվել, շուրջս լիքը չուզողներ եմ ունեցել: Մի անգամ, երբ «Եզովպոս»-ում խաղում էի Վաղարշյանի հետ, մարդիկ եմ տեսել, որ բեմի հետևից ասում էին` չի ստացվի, չի՛ ստացվի, չի՛ ստացվի: Էս իմ լեգենդն է, ոչ մեկի հետ դա չի եղել: Ես նույնիսկ կարող եմ եզրակացնել, թե ինչումն է բանը, որ իմ համբերությունը չի հատնում, որ իմ հումորը չի կորչում… Չի կորչում… Դա ինձ միշտ փրկել է… Ինձ ձեզնից միայն ծափեր են պետք, այնքան, մինչև ափերդ թմրի:
Գիտեմ, որ մարդիկ ինձ սիրում են: Բայց դա նրանից է, որ ես էլ իրենց եմ շատ սիրում, բոլորին` մեկ առ մեկ: Լիաթոք ծիծաղ եմ ցանկանում ձեզ, լուսավոր ժպիտ և մեծ նվիրվածություն` դեպի թատրոնը, կինոն, դեպի արվեստը: Հայրենիքի զգացողությունը պահեք ձեր մեջ, ինչպես սերն եք պահում ձեր սրտում, հոգով ու սրտով կապված մնացեք հող ու ջրին, հոգևոր հարստությանը, ծննդավայրին:
Միշտ մտածել եմ, որ մեռնեմ` դրոշակ կդառնամ, անկուսակցական դրոշակ, որը վարակված է բոլորի ու ամեն ինչի հանդեպ սիրով, որը օդի հետ շփվելիս մաշվում է, մանանա դառնում ու եթերից ցողում մարդկանց: