ՍԱԼՄԱՆ ՌՈՒՇԴԻ

Երաժշտության ալքիմիան նույնպիսի առեղծված է, ինչպես մաթեմատիկան, գինին կամ սերը: Հավանաբար մենք այն սովորել ենք թռչուններից, իսկ գուցե և ոչ: Հավանաբար մենք պարզապես արարածներ ենք, որ հավերժ փնտրում են բարձրագույն հիացումը: Առանց այն է դա այնքան քիչ է մեր կյանքում, որը, համաձայնեք, ցավի չափ անկատար է: Իսկ երգն այն վերածում է ինչ-որ նոր բանի: Երգը մեր առաջ բացում է այն աշխարհը, որն արժանի է մեր ձգտումներին: Նա մեզ ցույց է տալիս, թե ինչպիսին կարող էինք լինել, եթե մեզ թույլատրվեր լինել իր հետ:

ՍԱԼՄԱՆ ՌՈՒՇԴԻ

Երաժշտության ալքիմիան նույնպիսի առեղծված է, ինչպես մաթեմատիկան, գինին կամ սերը: Հավանաբար մենք այն սովորել ենք թռչուններից, իսկ գուցե և ոչ: Հավանաբար մենք պարզապես արարածներ ենք, որ հավերժ փնտրում են բարձրագույն հիացումը: Առանց այն է դա այնքան քիչ է մեր կյանքում, որը, համաձայնեք, ցավի չափ անկատար է: Իսկ երգն այն վերածում է ինչ-որ նոր բանի: Երգը մեր առաջ բացում է այն աշխարհը, որն արժանի է մեր ձգտումներին: Նա մեզ ցույց է տալիս, թե ինչպիսին կարող էինք լինել, եթե մեզ թույլատրվեր լինել իր հետ:

ՅՈՒԿԻՈ ՄԻՍԻՄԱ

Միայն ծովի շնորհիվ ես հասկացա, թե որքան կարևոր է սերը, եթե նույնիսկ այն տրվում է մահվան գնով: Երբ դու փակված ես երկաթե տաշտակում, ծովը հանկարծ նմանվում է կնոջ: Անհողմություն, ալեբախություն, անկայունություն և, իհարկե, ծովային գեղեցիկ կուրծքը` արտացոլված վերջալույսի շողերի մեջ: Ծովով առաջ ընթացող նավը մշտապես հանդիպում է դիմադրության, իսկ աղաջրի անսահման թանձրաշերտը չի հագեցնի ծարավը: Եվ այդ ժամանակ տարերքը մեզ հիշեցնում է կնոջը, իրական կնոջը` միս ու արյունից, որ մեզնից մշտապես հեռու է: Այնքան հեռու…