Ես համոզված եմ մի բանում, որ կնոջ համար, որին մանկուց չեն ընտելացրել լավին, աստված երկու ուղի է բացում դրան հասնելու համար: Մեկը տառապանքի ուղին է, մյուսը` սիրո: Երկուսն էլ դժվարին են. նա, ով ոտք է դնում այդ ուղիներից մեկին, արյունոտելու աստիճան մաքում են նրա ոտքերը, ծվատում ձեռքերը, բայց փոխարենը նա ճամփեզրի փշերի վրա է թողնում իր արատի զարդերը և մոտենում նպատակին այնպիսի մերկությամբ, որպեսի վիճակում անհարմար չէ ներկայանալ աստծո առաջ:
«Քամելազարդ տիկինը» գրքից
