ԱՆԽԵԼ ԴԵ ԿՈՒԱՏԵ

Մի շփոթիր սերը ցանկության հետ: Սերն արեգակ է, ցանկությունը` ընդամենը բռնկում: Ցանկությունը կուրացնում է, իսկ արևը կյանք է տալիս: Ցանկացողը պատրաստ է զոհաբերումների, իսկ ճշմարիտ սերը չի ճանաչում զոհ և չի հավատում զոհին: Այն նվիրաբերում է: Սերը չի խլում մեկից, որպեսզի տա մեկ ուրիշին: Սերը կյանքի էությունն է: Իսկ քո կյանքը ուրիշին չես հանձնի:

Ցանկությունը սոսկ թվում է, թե բարօրություն է, բայց այն հոգին խանձող բոց է, դա կույր ու դաժան հրդեհ է: Եթե դու սիրում ես մարմինը` դա միայն ցանկությունն է: Սերը վերաբերմունք է մարդու, այլ ոչ թե նրա մարմնի հանդեպ: Ու հենց այստեղ է սիրո գաղտնիքը:

ԼԵՎ ՏՈԼՍՏՈՅ

Ամենասովորական ու տարածված նախապաշարումներից մեկն այն է, որ յուրաքանչյուր մարդ ունի իրեն բնորոշող մեկ էություն, որ մարդը լինում է բարի, չար, խելոք, հիմար, եռանդուն, անտարբեր և այլն: Մարդիկ այդպիսին չեն լինում: Մենք կարող ենք մարդու մասին ասել, որ նա ավելի շատ բարի է լինում, քան չար, ավելի խելոք, քան հիմար, ավելի եռանդուն, քան անտարբեր և հակառակը: Սակայն սխալ կլինի, եթե մենք մի մարդու մասին ասենք, թե նա հիմար է կամ խելոք, իսկ մյուսի մասին` թե նա չար է կամ բարի: Մինչդեռ մենք միշտ այդպես ենք վարվում: Եվ դա սխալ է:

Մարդիկ գետի պես են. ջուրն ամենուր նույնն է, բայց յուրաքանչյուր գետ լինում է կամ նեղ, կամ արագահոս, կամ խաղաղ, կամ մաքուր, կամ սառը, կամ պղտոր, կամ տաք: Այդպես էլ մարդիկ են: Նրանցից ամեն մեկն իր մեջ կրում է մարդկային էության բոլոր սաղմերը, և երբեմն դրսևորում է մեկը, երբեմն` մյուսը ու հաճախ բոլորովին նման չի լինում ինքն իրեն` միշտ մնալով այդ մեկի և իր միջև:

ԷԼԻԶԱ ՕԺԵՇԿՈ

— Կնոջ կյանքը սիրո հավերժ բոցկլտացող կրակ է,- ասում է մեկը:

— Կնոջ կյանքը ինքնահրաժարման մեջ է,- պնդում է մյուսը:

— Կնոջ կյանքը մայրությունն է,- գոչում է երրորդը:

— Կնոջ կյանքը խաղ է,- կատակում են ոմանք:

— Կնոջ առանքինությունը նրա կույր հավատն է,- խմբովին համաձայնում են բոլորը: