ՍԱԼՄԱՆ ՌՈՒՇԴԻ

… Քիչ բան կա՞, քնքուշ տիկնայք, որ կարելի է մեխերով գամել: Ասենք, դրոշը` կայմին: Սակայն ոչ այնքան երկար (թեպետ և բազում դրոշներով գունազարդված) կյանքից հետո ես մնացի բնավ առանց թեզիսների: Ինքը կյանքը ինչո՞վ խաչելություն չէ:
Երբ հոգուն վրա է հասնում, երբ քեզ առաջ քշող օդը գրեթե սպառվելու վրա է, խոստովանության ճիշտ ժամն է, թող որ դա լինի կտակ, մերձիմահ (ոչ այդքան ազատ) կամք` «Վերջին շունչ» բալագանը: Ահա «Այստեղ ես կանգնած կամ նստած եմ»-ի բացատրությունը, բնապատկերին գամված ինքնամերկացումներով եւ կարմիր ամրոցի բանալիները գրպանումս` ահա այդ կարճատև դադարի բացատրությունը վերջնական կապիտուլյացիայից առաջ:
Հետևաբար հարկ է երգել երգը վերջին այն ամենի մասին, որ գոյություն ուներ և չէր կարող այլևս գոյություն ունենալ, այն մասին, ինչը լավ էր, և ինչը` վատ: Հրաժեշտի հոգոց արձակել առ կատարյալ աշխարհը, նրա ետքից արցունք թափել, ինչպես և գոչել հրաժեշտի «ուռա»-ն, ըմբոշխնել վերջին թունալի-սկանդալային խոսքուզրույցը (վիդեոյի բացակայության պատճառով հարկ կլինի բավարարվել բառերով), մի քանի անբարեհունչ հոգեհանգստյան մեղեդիներ նվագել: Լսեք մավրի պատմությունը, աղմկով և ցասումով լի: Ցանկանո՞ւմ եք: Եթե նույնիսկ չեք էլ ցանկանում: Իսկ մինչ այդ, այստեղ տվեք պղպեղը: