ԺՅՈՒԼ ՍՅՈՒՊԵՐՎԻԵԼ

ՆԱՎԱՀԵՏՔԸ
Տեսանելի էր նավահետքը և ոչ մակույկը,
Քանզի երջանկությունը անցել էր այդ տեղից:
Նրանք նայել էին խորքը իրենց աչքերի,-
Տեսնելով միայն իրենց սպասված բացաստանը,
Որտեղ վազում էին եղնիկները իրենց ամբողջ համարձակությամբ,
Եվ որսորդները առանց արցունքի էին մտնում այդ երկիրը:
Մի ցուրտ գիշերվա հաջորդ օրը
Հայտնի դարձավ, որ այնտեղ կան սիրով խեղդվածներ:
Բայց ինչ որ զգացինք նրանց տառապանքից,
Մեզ համոզեց այլևս չհավատալ սիրո:
Մի փոքրիկ ծվեն նրանց առագաստից երևում է օդի մեջ,
Միանգամայն մենակ, քամու քմահաճույքի բերանն ընկած,-
Հեռու մակույկից և հորձանքից` քշված թիակներից:

Թարգմ. Գ. Խանենց